14. "Ast ja tez tak chcę..."

J: Co?! – Popatrzyłam się na nią.

Amy wysunęła w moją stronę prawą dłoń, a na serdecznym palcu połyskiwał pierścionek. Wytrzeszczyłam oczy.

J: Boże jaki śliczny! – Zapiszczałam. – Kiedy się zaręczyliście?

Amy: Dzisiaj.

J: A to po to zabrałeś ją do wesołego miasteczka.

Greg: Zgadza się.

J: Ast ja tez tak chcę.

A: Ejjjj…przystopuj, mamy dopiero po 16 lat. To trochę za wcześnie, nie uważasz?

Amy: I kto wie, co wam los zgotuje przez ten czas…

J: Czy ty coś sugerujesz? Raczej mnie nie zostawi dla jakiejś lali. Prawda?

A: Dokładnie. -  Dał mi całusa.

J: A reszta wie?

Amy: Kath wie, dostała sms’a. Rodzice dowiedzą się jak przyjadą.

J: to teraz jedziecie powiadomić drugą stronę.

Greg: Bystra z ciebie dziewczyna. – Rzucił przyjacielski uśmiech.

Amelia i Greg są ze sobą dwa lata. Poznali się dwa tygodnie po naszej przeprowadzce tutaj. Kasia niby tez kręci z jakimś kolesiem, ale ponoć nie są razem. Bynajmniej ona zaprzecza.

Greg: Kochanie chodź, bo na samolot się spóźnimy.

Amy: Masz rację. Cześć Aston, pa Dominika i młoda. – Pomachali nam i poszli.

Po kilku chwilach wsiedli do Grega auta i odjechali.

J: Jej będzie ślub i wesele, i zabalujemy.

D: A masz szczęście. Ja nigdzie nie idę.

J: Jak to nie? Ze mną, Astonem i Omidem, jeszcze Mirela i Diggy.

D: Ale jak to? Przecież nie jesteśmy waszej rodziny.

J: No nie. Omid jako twoja osoba towarzysząca, a Ast jako moja i Diggy Mireli. Ty i twoja rodzina jako najbliżsi przyjaciele rodziny, tak samo jak i Mira z swoją rodziną. Z kim spędzaliśmy sylwestry? Z kim byliśmy na wakacjach w Hiszpanii? Kogo córki są najlepszymi moimi przyjaciółkami?

D: No masz rację. Kocham Cię ty mój wariacie. – Rzuciła się na mnie jak kot na nogi właściciela.

J: Ja też Cię kocham! – Przytuliłyśmy się.

A: Ej, a ja?

J: Opsss….Całkiem o tobie zapomniałam.

A: Nie no, dzięki.

J: Oh..nie przesadzaj.

Pociągnęłam go za ramię, aby się przysuną i zrobiliśmy jednego, wielkiego hug’a.

Siedzieliśmy na tym balkonie i siedzieliśmy. Między nami panowała przyjemna cisza, ale nikt nie miał zamiaru jej przerywać. Napisałam jeszcze do Miry.

„Będzie impreza kochana! Xx D”

„Jaka? Co się szykuje? :P M”

„Amy wychodzi za mąż :D dzisiaj się zaręczyli z Gregiem! D”

„Wow to super!!! M”

„No wiemmmmm…! :D D.”

           

Wpatrywałam się w przestrzeń przed sobą. Odłączyłam się od rzeczywistości, a w głowi kotłowały mi się myśli. Czy on żałuje, chociaż? Jest świadomy jak się nieodpowiedzialnie zachował? Czy wie, że mnie w ten sposób skrzywdził? Jak mógł tak postąpić, byłam pod jego opieką? No i co, że mieliśmy tylko po 14-15 lat. Mógł, choć kurwa myśleć racjonalnie, bynajmniej on, bo o tym drugim już nie wspomnę! Jeszcze rodzice musieli tam jechać, no wielkie dzięki!

            Skończyłam swoje ciężkie rozmyślanie po tym jak usłyszałam dzwonek do drzwi

J: Kochanie, pójdziesz otworzyć?

A: Już lecę. – Wstał i wyszedł.

D: Spodziewasz się kogoś?

J: Za cholerę. Nie mam pojęcia, kto to może być.

A: Daria! Ktoś do ciebie i mówi, że to pilne!

J: Już chwilka! Boże, kto to? – Drugą część powiedziałam do Domi trochę ciszej.

D: Nie wiem. Może jakiś wielbiciel. – Wzruszyła ramionami

J: Mhmmmm…oby. Chodź ze mną. – Złapałam ją za rękę i pociągnęłam za sobą.

            Zejść na dół jako pierwszej kazałam Dominice, ale trzymałam się niedaleko niej.

D: O Boże, ale ciacho.

Do moich uszu dobiegł znajomy chichot. Obudziłam swoje szare komórki, aby go rozpoznały…O nie! Tylko nie to!

Gdy moja bosa stopa zetknęła się z chłodnymi kafelkami poczułam na policzku gorącą łzę. Uśmiech zszedł mu z gęby.

 J: Czego tu szukasz? – Odpowiedziała mi cisza. – Zayn ty cholerny dupku, czego tu szukasz?

(Zayn – Z)

Z: Przyjechałem cię przeprosić. – Spuścił wzrok.

J: Szybko ci się o mnie przypomniało. Minęły dwa lata, dwa cholerne lata odkąd…odkąd..- Przełknęłam gule w gardle. -…Odkąd zostawiliście mnie na środku tego jeziora. Mieliście po 15 lat. Mogliście trochę pomyśleć zanim mnie wyrzuciliście na środek i odpłynęliście. Co chcieliście się mnie pozbyć na zawsze? Tego naprawdę chcieliście? Przecież wiedzieliście bardzo dobrze, ze mogłam utonąć. Nie dałabym rady dopłynąć do brzegu. Szłam na dno, próbowałam się ratować, a wy sobie tak po prostu poszliście do domu. Zdajesz sobie sprawę jak mnie to mocno zabolało? Że mój własny kuzyn jak i przyjaciel zostawił mnie w takiej sytuacji. To nie było fair. Ja bym mogła zrobić dla ciebie wszystko, a ty nie potrafiłeś wskoczyć do łódki i po mnie przypłynąć. Teraz już wiem jak czują się ludzie, którzy toną. Opisać ci to? Ostry ból w płucach, nie potrafisz złapać oddechu, totalne otumanienie. Przecież cię jeszcze wołałam żebyś mi pomógł, a ty nic. Poszliście sobie oby dwoje. Do końca miałam nadzieję, że po mnie wrócisz, myliłam się. Na szczęście zjawił się Pan Millar, który mnie wyciągnął i zawiózł do domu. Jestem mu za to strasznie wdzięczna. Wy sobie siedzieliście, nawet mnie nie przyszedłeś przeprosić jeszcze tego wieczoru. Strasznie się na was zawiodłam, a na tobie najbardziej. Byliście i wciąż jesteście skończonymi dupkami. Zayn, nikim więcej. Bynajmniej dla mnie. – Podniósł wzrok powrotem na mnie, widać było, że cierpi z tego powodu, ale i rozumie mój ból. Moje policzki były całe mokre od łez wściekłości. Przez krótki czas patrzyliśmy sobie w oczy. – Spierdalaj, nie chce cię tu widzieć! Teraz, ani nigdy.

Odwróciłam się na pięcie i pobiegłam po schodach do pokoju, a drzwi pchnęłam z całej siły.

A: Pójdę do niej. – Zayn go zatrzymał.

Z: Czekaj, muszę to załatwić z nią sam na sam. To ja ją skrzywdziłem, a nie ty…